Vroegah, toen wij thuis woonden, kregen we elk weekend iets in onze schoen. Of later, toen we onszelf daar te groot voor vonden, lag er 's avonds ineens iets in ons bed. Nu oudste Broertje, Zusje en ik op onszelf wonen, gebeurt dat niet meer zo. Ik slaap sowieso niet meer bij mijn ouders. Jongste Broertjes krijgen natuurlijk nog wel elk weekend iets.
Nou had mijn moeder iets leuks gelezen in het AD. Achteraf heb ik het zelf ook ergens gelezen. En blijkbaar dacht ze: laat ik dat doen in plaats van de sinterklaas cadeautjes in de schoen/het bed: een sinterklaaspakket! Daar kwam ik achter toen ik vanavond de auto leende, ik kreeg een tas vol lekkere en fijne spullen in mijn handen gestopt!
Dingen als pannenkoekmix, hagelslag, bruine bonen en een blik gesneden champignons, maar ook een kaars en een bloembol... Het leuke is dat het rood-wit van de verpakkingen ook nog eens heel leuk bij Sinterklaas past ;-) Bij het uitpakken voelde ik me in ieder geval even heel erg rijk, met al dat lekkers! En ik heb in ieder geval een goede voorraad voor als het toch nog eens een strenge winter wordt dit jaar. (Al zal ik gelukkig ook naar buiten komen als er twee meter sneeuw ligt, vanaf mijn balkon, dusz...)
Vanmiddag moest ik terug naar huis vanaf de Uithof. Toen ik daar zat hoorde ik al iemand noemen: he, in Zwolle is er een aanrijding met een persoon. Eenmaal op Utrecht CS aangekomen bleek het bij Veenendaal ook raak, de treinen reden maar tot Driebergen.
Lang verhaal kort, ik ben in de trein naar Driebergen gesprongen en heb in totaal 3 uur gedaan over een reis waar ik normaal 1 uur over doe. Er schijnt nog ergens zo'n aanrijding met persoon geweest te zijn, en omdat ze daardoor niet zeker wisten dat er geen seinstoring was of zo, ging de trein ook nog eens kruipend over alle spoorwegovergangen. Tel daar de extra tijd bij op van het een half uur op de bus wachten terwijl ik normaal al in Veenendaal in had gestapt en met 5 minuten thuis was geweest... en dan nog een lange, lange tijd in de bus zitten. Wel een mooi stuk in de bus, dat moet ik toegeven.
Vandaag ben ik de hele dag op pad geweest. Nou ja, echt op pad niet, maar ik werd wel al om half 8 opgehaald door mijn ouders om naar Schiphol te gaan, waar mijn broertje zou landen.Gisteren is hij vertrokken uit Zambia.
Na anderhalf uur op het vliegveld gingen we, met broertje er deze keer bij, weer terug naar ons dorpje, waar ik gezellig de rest van de dag bij mijn ouders ben geweest. Soms minder gezellig omdat ik voor morgen een boek uit moest hebben. Gelukkig is de rest wel gewend dat ik zit te lezen, zeker als het een leuk boek is als Bridget Jones's Diary. Nou, ik heb hem dus uit gekregen, met gemak, terwijl broertje even bij sliep. Het schijnt niet zo lekker te slapen in een vliegtuig.
Nu ben ik weer thuis, en zit ik lekker onder een fleece-dekentje. Na twee dagen afwezigheid en een nacht tussendoor was mijn appartementje toch aardig afgekoeld.
Moniek, ik heb je foto geleend... hoop dat je het niet erg vindt ;-)
foto van mdkrouwel.blogspot.com
Ja, die ene met dat bruine vesten die paarse sjaal, dat ben ik...
Vandaag hadden we een postcrossing-meeting. Mijn eerste meeting - nou ja, niet mijn eerste meeting whatsoever, maar mijn eerste meeting van dit forum. En wat was het gezellig!
In Amersfoort kwam ik Moniek al tegen. Vervolgens vonden we in Zwolle de rest van de groep. Natuurlijk zijn we druk geweest met het bevolgen van de vele winkels waar ze kaarten verkochten - om andere klanten te horen zuchten: wat is het druk! Ja, vind je het gek, met zo'n 30 kaartjes-verslaafden die elkaar druk de leukste kaarten aanwijzen. Ik ben thuis gekomen met 17 kaarten, en als ik het zo hoorde om me heen valt dat nog mee.
Natuurlijk hebben we ook iets gegeten, en ondertussen verschillende kaartjes beschreven. Ik kan me het eerste kaartje (een zgn. official, waarbij mijn adres getrokken was door het postcrossing systeem) herinneren dat op zo'n meeting geschreven is. Dan krijg je ineens een kaartje waar een hoop postcrossers hun naam op hadden gezet. Zo leuk!
We zijn ook nog even langs het boekenfestijn geweest. Daar heb ik me gelukkig in weten te houden, anders was het de rest van de maand droog brood geworden...
Prachtige muziek, toch?
Ik kwam er eigenlijk weer op omdat op een forum iemand een mooi gedicht plaatste. Iemand anders kwam met een link naar youtube, waar Sean Connery dat gedicht voorlas, met Vangelis op de achtergrond.
Het blijft mooi...
Om dit gedicht ging het:
Ithaka
Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka
wens dat de weg dan lang mag zijn,
vol avonturen, vol ervaringen.
De Kyklopen en de Lastrygonen,
de woedende Poseidon behoef je niet te vrezen,
hen zul je niet ontmoeten op je weg,
wanneer je denken hoog blijft, en verfijnd
De Kyklopen en de Laistrygonen,
de woedende Poseidon zul je niet treffen
wanneer je ze niet in eigen geest meedraagt,
wanneer je geest hun niet gestalte voor je geeft.
Wens dat de weg lang mag zijn.
Dat er veel zomermorgens zullen komen
waarop je, met grote vreugde en genot
zult binnenvaren in onbekende havens,
pleisteren in Phoenicische handelssteden
om daar aantrekkelijke dingen aan te schaffen
van parelmoer, koraal, barnsteen en ebbehout,
ook opwindende geurstoffen van alle soorten,
opwindende geurstoffen zo veel je krijgen kunt;
dat je talrijke steden in Egypte aan zult doen
om veel, heel veel te leren van de wijzen.
Houd Ithaka wel altijd in gedachten.
Daar aan te komen is je doel.
Maar overhaast je reis in geen geval.
't Is beter dat die vele jaren duurt,
zodat je als oude man pas bij het eiland
het anker uitwerpt, rijk aan wat je onderweg verwierf,
zonder te hopen dat Ithaka je rijkdom schenken zal.
Ithaka gaf je de mooie reis.
Was het er niet, dan was je nooit vertrokken,
verder heeft het je niets te bieden meer.
En vind je het er wat pover, Ithaka bedroog je niet.
Zo wijs geworden, met zoveel ervaring, zul je al
begrepen hebben wat Ithaka's beduiden.
Mijn opa had het wel eens over een opname, waar zijn vader op te horen is.
Nou moet je weten dat ik een halve Scheveningse ben. Toen ik klein was, kwam ik nog wel eens op Scheveningen, als mijn overgrootouders jarig waren bijvoorbeeld. Daar werd ik blootgesteld aan het geweldige Scheveningse dialect. En hoewel ik het zelf niet kan spreken, klinkt het nog steeds erg vertrouwd. Op de opname hoor je een paar Scheveningse mannen (waaronder opa dus) praten. En bij mij komen dus gelijk beelden naar boven van verjaardagen, waar bijna iedereen Schevenings met elkaar zat te praten. Een paar vrouwen in dracht bij elkaar... Bij de andere overgrootouders gebeurde het nog wel eens dat ik als klein kleutertje niet mee naar huis wilde, en dan mocht ik bij oma onder haar schort verstoppen.
Nieuwsgierig hoe dat klinkt dan? Hier kan je het horen. Ik droom nog even verder over de tijd dat ik een klein meisje was, die laat op mocht blijven omdat we weer naar Scheveningen gingen.
Nee, hoor, ik stop niet, het begint eigenlijk net leuk te worden ;-)
Maar vandaag besefte ik ineens dat mijn blog al meer dan een jaar bestaat! Om precies te zijn, 24 september 2010 schreef ik mijn eerste stukje. Nou vind ik zelf 2010 niet helemaal meetellen hoor... Ik begon in het Engels, en had dat jaar nog geen volgers. Lezers durf ik niet zo hard te zeggen, maar ook die waren over een maand op een hand te tellen (terwijl ik voor vandaag de teller al op 54 zag staan daarnet, word er spontaan verlegen van!)
Vandaag is het vooral een mistige dag hier. En niet alleen hier als ik de radio mag geloven. Onverwacht was ik vandaag thuis, heel lekker op zich, maar wel met een watterig, duffig hoofd en na een nachtje weinig slaap. Maar goed, heb daarstraks al even bij geslapen ;-) Is wel zo handig als ik straks een beetje fris bij de verjaardag van mijn oma wil zijn. En ik heb film zitten kijken: Julie & Julia. Dat was ik gisteravond eigenlijk al van plan, omdat m'n vader 'Out of Africa' aan had gezet, ook met Meryl Streep. Was er helemaal voor in de stemming dus, maar net aan de late kant weer thuis om een hele film te kijken, en stiekem ook te gaar. ?Zojuist heb ik Amelie aangezet, maak gewoon een gezellige-film-marathon van mijn onverwachte thuis-dag...
Ik merk het de laatste maanden bij mezelf: ik heb een suikerverslaving. Misschien geen enorme, maar toch. Misschien is het ook een gewoonte om iets 'zomaar' in je mond te kunnen stoppen.
Heb ik al verteld dat chocola mijn favoriete verslaving is?
Voorbeeldje: zojuist merkte ik dat ik geen zoetigheid in huis heb. Nou ja, die m&m's dan, maar die wil ik nog even laten staan. En wat snoepjes die ik niet heel erg lekker vind.
Mijn eerste reactie was: nog even snel naar de winkel, om wat snaai in huis te halen. Maar ik doe het niet. Want eigenlijk heb ik het gewoon niet nodig, dus waarom zou ik? Ik heb hier anderhalve kilo appels liggen, als ik tussendoor iets wil eten doe ik maar gezond. Ongemerkt gaat er namelijk toch al snel aardig wat van het boodschappengeld in lekkere dingen zitten, en dan heb ik het nog niet eens over dat het niet goed is voor me. Ik kon de afgelopen jaren mopperen op een zeker persoon die zo veel geld uitgaf aan lekkers, en die zo nodig altijd iets in huis moest hebben. Tja, en hoewel een deel van de slechte gewoontes zo wel aangeleerd zijn bij mij, wil ik zo niet worden. Ik wil graag mezelf gezond houden (voor zover ik dat zelf in de hand heb natuurlijk), en mijn portemonnee ook. Het geld voor de lekkere snaai geef ik sowieso liever uit aan iets waar ik meer aan heb, iets dat niet na een paar happen weg is.
mmm als die hier hadden gelegen...
Zo, na een peptalk stukje van en voor mezelf, ga ik er dus aan: geen zoetigheid meer in huis halen. Ben heel benieuwd of dit gaat lukken. Want ik weet van mezelf: als ik het niet in huis heb, eet ik het ook niet. En als ik het wel in huis heb, pak ik het veel te snel wel. Zo, en nu naar mams waar ik vanavond mee zou eten, kijken of zij nog iets zoets in huis heeft ;-) (Nee hoor mam, geintje, als ik in je kasten zit mag je slaan haha)
Jake in Zambia: Livingstone: Hoi allemaal, Ik ben ondertussen veilig in Livingstone aangekomen. Dinsdag was mijn afscheidsdienst voor Serenje, en die was erg mooi. Ik ...
Met Broertje in verweggistan gaat het dus goed gelukkig. Nog maar ruim een week en hij is weer thuis!
Als kind vond ik het geweldig als mijn moeder zelf appelmoes maakte. Omdat dat in mijn beleving niet heel vaak gebeurde (meestal kregen we gewoon uit een pot haha) dacht ik dat het wel heel moeilijk zou zijn. Want zelfgemaakte appelmoes was zo veel lekkerder dan uit de winkel!
Toen mijn moeder daarstraks opmerkte dat ze wat appels met plekjes had en dus appelmoes ging maken, bedacht ik dat ik zelf ook nog een paar gerimpelde appels had liggen. Dus vroeg ik haar, is dat nou moeilijk, appelmoes maken. Ze had het me zo uitgelegd - nee dus, niet moeilijk. In feite gewoon de appels koken met een klein laagje water (eerst schillen en in stukken snijden natuurlijk), suiker en kaneel bij en tegen het eind glad maken met de staafmixer. Dat moest ik natuurlijk gaan proberen!
Dus ik schilde mijn drie appels, sneed ze aan stukken, en deed ze met wat water in een pan. Nooit geweten dat gerimpelde appels zo lastig schillen trouwens haha.
Ook de suiker en kaneel zette ik klaar, om er bij te doen als de boel ging koken.
Zien jullie dat? Het kookt echt! Of, zoals broertjes zouden roepen: 'Ameeeeeezing, it's alaiiiiiive! It's alaiiiiive!'
Nog een blik op het goedje voor het is ingekookt en gepureerd. Dat bruinige is de kaneel, dus nee, ik liet het niet aanbranden onder het foto's maken...
Met die drie appels werd het precies een leuke portie appelmoes voor een persoon. Natuurlijk moest ik het 'opdienen' (voor mezelf, jaja) in een bijpassend emaillen schaaltje. Geen idee meer hoe ik daar aan kom trouwens, ik heb er twee. In de andere zitten nu blauwe, groene en rode euroshopper m&m's. Soms doe ik net of het al kerst is. Maar goed.
En toen kon het gegeten worden. Het was best lekker, dus mijn appelmoes-experiment is gelukt!
Waarschijnlijk is normaal appelmoes uit een pot goedkoper, maar dit is goed om te onthouden voor als ik weer mijn appels te lang laat liggen. (Mam, ik beloof plechtig dat dat niet te vaak zal zijn, en dat ik braaf fruit zal eten.)
Jaaah, stuiter stuiter stuiter, ik kon voor het eerst met zo'n buzzer-actie meedoen! Of ik een paar weken een pilips sonycare uit wilde proberen. Prima.
Nou, zaterdag kreeg ik hem, en straks gaat hij weer op de post terug. Geef mij maar mijn gewone tandenborstel, wat een onding is het zeg! De frequentie is zo 'raar' dat ik bij het tandenpoetsen steeds de neiging krijg het ding snel weer uit mijn mond te trekken omdat het eng voelt. En dat in combinatie met een eng tandarts-boor-geluid, brrrrrr.... Komt nog bij dat na het poetsen (precies twee minuten, en dan stopt hij er zelf mee!) mijn tanden bijna viezer voelen dan voor het poetsen. Ik krijg ze in ieder geval lang niet zo schoon als met mijn oude vertrouwde borstel.
Voordelen zitten er ook wel aan hoor, al zijn dat dingen waar ik geen tandenborstel voor koop. Er zitten allemaal verschillende 'standen' op (zelfs een massagestand) voor bij het poetsen. En een lampje dat aangeeft hoe veel batterij hij nog heeft, en een uberhip doosje voor als je op reis gaat.
Tja, als mijn tanden er nou ook nog schoon van waren geworden... maar nee, helaas, die 6 weken gaan hem dus echt niet worden, dan is mijn gebit vernaggeld. Sterker nog, ik haal de week niet eens.
Had ik al verteld dat ik zaterdag met vrienden (en m'n zusje) naar de intocht van de Sint hier op het dorp ging? Volgens mij niet he?
Kijk, het is Zwarte Piet
Foto's heb ik te danken aan vrienden met fototoestellen (het komt uit het Oosten en het loopt continue met een camera. Is het een Jappanner? Nee, het is Bulgaar Bobby, de vriend van die leuke knul met baard die achter Piet staat)
Waar is toch de hoofdpiet???
Even voor de duidelijkheid, dit is dus bij het kasteel van mijn dorpje.=) Met zoiets als Sinterklaas is een kasteel in de buurt toch wel geweldig!
Sint, we hebben de muts van hoofdpiet gevonden =)
(niet geschikt voor kinderen) Sint wordt hier gespeeld door een oud-leraar van de basisschool. Die speelde altijd al Sint op de scholen, en nu dus ook bij de 'echte' intocht. Hij doet het geweldig!
En lach!
En daar nog even een foto van ons hele 'groepje'. Gezellig zijn wij he?
Loop je ergens te wandelen op de Ginkelse Hei in Ede...
plaatje van www
En dan hoor je ineens muziek. Eerst dacht ik dat middelste Broertje een muziekje op zijn telefoon had aangezet, dat doet hij wel vaker. Maar nee, er liep echt iemand doedelzak te spelen op de hei! Niet precies zo, maar dus wel daar ergens:
(pssst naar aanleiding van het filmpje... stiekum heb vind ik mannen in uniform natuurlijk best leuk stoer xD )
Broertje heeft Lucky tv ontdekt, en stuurt regelmatig filmpjes door die hij grappig vindt. Dit filmpje, doorgestuurd door een lieve, maar blijkbaar toch wat maatschappijkritische tiener, wilde ik toch eens hier neer zetten. Ooit beseft hoe raar reclames kunnen zijn?
Een mooi kaartje krijgen is altijd leuk. Helemaal als het het eerste postcrossing kaartje is dat iemand gestuurd heeft. Nou komt deze helemaal uit China, het is de eerste, en ik vind hem helemaal geweldig!
Volgens het meisje dat hem stuurde,dragen de meisjes een 'cheongsam', dat was populair in China tussen 1900 en 1940. wikipedia uitleg cheongsam
Vanavond staat er andijvie stamppot op het menu. Met verse wordt, met korting gekocht bij de A.ldi vanmiddag. Heerlijk! Ik merk dat ik met zulk grijs weer als vandaag eigenlijk gewoon zin heb in de 'gewone', gezellige huishoudelijke dingetjes. Aardappels schillen, stamppot maken... en kijken hoe ik goedkoop mijn huisje gezellig kan maken.
Zo steek ik weer kaarsen aan (ja mam, het tafeltje waar ze op staan heb ik leeg geruimd, dus is niet gevaarlijk) die ik al had. Straks als deze op zijn heb ik nog ladingen waxinelichtjes, dus ik kan vooruit. Er ligt een mooie kaarsendover bij, zo'n ouderwetse, die ik een keer kreeg. Verder, hij staat er nog niet, maar na twee jaar heb ik eindelijk een kerstboompje gekocht bij de A.ction met een paar rode ballen erbij. De afgelopen maanden heb ik al leuke, rode bloemen gehaakt die er ook in kunnen. Als de groene linten daar aan zitten om ze op te hangen komen ze op mijn andere blog, beloofd. Ik besefte daarstraks toen ik de ballen weg legde dat ik nog een paar hele leuke winter-kerst-decoraties heb liggen.
Nu ga ik eerst maar eens even kijken of de aardappels bijna klaar zijn, en hoe het met mijn worst gaat. En ik zit te bedenken dat ik mijn fleecedekentje straks weer over de bank drapeer, in plaats van hem in een hoekje gepropt te laten liggen. Mischien dat ik er straks weer lekker onder kruip.
Hoofd omhoog, Hart naar boven!: Give-away!: Besparen voor dummies, misschien kan ik er wel wat mee - of iemand anders in mijn omgeving ;-) Het lijkt me in ieder geval een heel leuk boek.
En om het af te leren nog maar een muziekje.
Deze kwam ik daarstraks tegen. Ik had het met iemand over hoe klassieke muziek gebruikt kan worden bij metal, en ik was eigenlijk zoekende naar een nummer van Saviour Machine waarbij ze de Moonlight Sonata van Beethoven gebruiken. Die heb ik niet kunnen vinden, maar stiekem is dit nog veel mooier.
Soms ben je gaar en het helemaal zat, en dan is het heerlijk om muziek aan te zetten waar je bij mee kan bleren. (In gedachten dan, anders krijg ik hier waarschijnlijk ruzie met de buren, want als ik me bler gaat dat behoorlijk vals!)
Zo'n dagje had ik vandaag. Druk weekend gehad, heen en weer rennen van toetsen op vrijdagmiddag tot 6 uur naar een (helemaal te gek) festival. Laat thuis komen met een loge - was erg gezellig, samen brak wakker worden met een hoop koffie - en dan op zaterdag de verjaardag van mijn allerliefste en allergeweldigste zusje. (Voor de mensen die regelmatig mijn blog lezen en kunnen rekenen: ik heb dus inderdaad twee broertjes en een zusje die elk precies 8 dagen na elkaar jarig zijn. Dan ben ik er nog in januari, en een anderbroertje in mei.)
Gisteravond was ik dus al moe, en vervolgens sliep ik ook nog slecht vannacht. Ik lag steeds wakker, of werd na een (half) uurtje slaap weer wakker. Bij elkaar heb ik misschien 5 uur slaap gehad. En ja, zometeen kruip ik er dus weer lekker in! Maar dan is het ook heerlijk om even weg te drijven met vertrouwde muziek. Voor mij was dat nu even Guns 'N Roses. Dat is muziek die mijn oom veel draaide vroeger, en op de een of andere manier associeer ik het met zijn verjaardagen, in augustus. Waarbij ik als klein meisje bloemen plukte in de tuin van opa en oma, en als ik moe werd ergens onder een deken op een stapel kussens gelegd werd. Zodat ik in slaap kon vallen, maar voor mijn gevoel er wel bij was. Fijne herinneringen dus, die deze muziek oproept. Zojuist werd ik weer aan de band herinnerd door iemand, en dan vooral aan dit nummer. Het is ontzettend droevig, maar oh zo mooi.
Heb ik trouwens al wel eens verteld dat ik door Oom heb geleerd dat metalheads en langharig 'tuig' lief en knuffelig en tof zijn?
Oh, en toch ook nog maar even een muziekje van een van de bands waar ik vrijdagavond bij stond, als contrast. Niet aanklikken als je niet tegen herrie kunt, maar het was dus gaaf om bij te staan! (Broertjes, jullie mogen heus een keer mee van mij.)
Nanowrimo staat voor national novel writing month.
Vorig jaar heb ik een poging gedaan hier aan mee te doen. Het is me toen niet gelukt, maar ik vond het wel erg leuk - helemaal omdat ik al jaren (zo'n 15 jaar of zo?) roep dat ik later schrijfster wil worden... Dus dit jaar doe ik gewoon weer een poging! Geen idee of het nu wel gaat lukken om in een maand tijd aan de 50.000 woorden te komen, maar ik doe mijn best. En ik zit al op de 829 woorden nu, dus ik voel me heel actief.
